On bir ayın sultanı olan Ramazan-ı şerif ayının artık sonuna doğru geliyoruz. Oruçla, terâavihle, zekât-fitre ve mukâbeleyle, kısaca
ibâdetlerle dopdolu geçirdiğimiz rahmet ve mağfiret ayının bitmesine artık sayılı günler kaldı. 

Yapılan hayırların bire binle karşılık gördüğü bu mânevî kazanç ayında, elimizden geldiğince ibâdetlerimizi aksatmamaya gayret ettik ve ediyoruz. Ama acaba yaptığımız bunca ibâdetler kabul mü değil mi? 

Büyükler bunun ölçüsünü bize vermişler ve buyurmuşlar ki: “Ramazan-ı şerif ayında tutulan orucun (yapılan ibadetlerin) kabul olup olmadığı bayramdan sonra belli olur. Eğer kul bayramdan sonra (isyana dalmaz) ibâdet ve taate devam ederse, onun orucu kabul edilmiş, değilse reddedilmiştir.”

Demek sadece Ramazan-ı şerif ayında ibâdet edip senenin diğer aylarında ibâdetin tarafına bile bakmamak, bu ayda yapılan ibâdetlerin kabul olmadığına delâlet ediyor. Öyleyse, yapmamız gereken Ramazan Ayı’nda kazandığımız ibâdet alışkanlıklarımızı bayramdan sonra da
devam ettirmektir.

Tabiri câizse Ramazan Ayı’nda doldurduğumuz mânevî bataryalarla ve elde ettiğimiz mânevî enerjiyle, bayramdan sonra da
ibâdet ve taatle cennet yolculuğumuza devam etmeliyiz.

Zira bu mübarek ayda kazandığımız güzel halleri ve ibâdet alışkanlıklarını Ramazan geçtikten sonra terkedip eski tas eski hamam misali gafletle hayatımıza devam etmek, kesinlikle kulluğa yakışmayan bir davranıştır. Allah-u Teala’ya olan kulluk görevi sadece Ramazan Ayı’na tahsis edilemez.

Ramazan Ayı’nda Ehli Namaz olup Ramazan’dan sonra (Şevval ayında) bî-namaz olmak; Ramazan’da hayırsever Şevval’de ise şer sever; Ramazan’da itaatkâr ama Şevval’de isyankâr olmak Müslümanca bir tavır değildir. Sorarım sizlere, “Ramazan Ayı ibâdet mevsimidir de, diğer aylar isyan mevsimi midir?..”